خودکشی = تا ابد جهنمی بودن

از آنجا که کسب آرامش و راحتی برای بشر، هدفی بسیار مهم و جدی به شمار می‏رود، لذا در طی قرن اخیر آدمی تلاش‏های فراوانی کرده و روش‏های گوناگونی را برای مقابله با بیماریهای روحی و روانی و ناآرامیها و نگرانیهای خود به کار برده است. اما تعمق در آنها مشاهده واقعیتهای بیرونی و موجود در عرصه زندگی فردی و اجتماعی، به‏ خوبی نشان می‏دهد که بشر موفق نبوده است.

امروزه بسیاری از مردم جهان، غالباً از روشهایی برای کسب آرامش و راحتی در زندگی استفاده می‏کنند که ناکار آمده بوده و آنها را به مقصود نمی‏رساند. این روشهای نادرست که ما از آنها به عنوان روشهای کاذب نام می‌بریم، بسیار فراوان و متنوع هستند.

خودکشی

وقتی که آدمی همه راه‏ها و روش‏های کاذب کسب آرامش و راحتی را تجربه کرد و نتیجه‏ای نگرفت- و حتی دچار مشکلات و ناآرامی‏های بیشتری گردید- آخرین روش و راه‏کار ابلهانه و غیرمنطقی یعنی خودکشی را انتخاب می‏کند. این گزینش، در واقع پاک کردن صورت مساله است نه راهی برای حل مشکل!

تصور اینکه با خودکشی می‏توان به راحتی و آرامش دائمی رسید، ناشی از بی‏اعتقادی بشر گمراه، به وجود خداوند متعال و روز قیامت و عالم پس از مرگ می‏باشد. انسان ضعیف- در صورت ناکامی- با انتخاب این روش، راهی را بر می‏گزیند که دیگر در دنیا نباشد تا مجبور به پاسخ‏گویی بوده و عواقب انتخاب روش ناکار آمد خود را بر دوش کشد! او با این روش نه تنها آرامش را برای خود کسب نکرد، بلکه برای همیشه خود را از راحتی و آرامش محروم ساخت.

چگونه آدمی می‏تواند با خودکشی به راحتی و آرامش برسد، در حالی که امام صادق علیه‏السلام

می‏فرماید: «مَن قَتَلَ نَفسَهُ مُتَعَمِّداً فَهُوَ فِی نَارِ جَهَنَّمَ خَالِداً فِیها؛ آنکه عمداً خود را بکشد، برای همیشه در آتش دوزخ خواهد بود».

ساحت مقدس مومن، او را از مرگ با شیوه خودکشی به دور می‏دارد. امام علی علیه‏السلام می‏فرماید: «اِنَّ المُؤمِنَ یَبتَلِی بکُلِ بَلِیَّةٍ وَ یَموتُ بکُلِ مِیتَةٍ اِلا اَنَّهُ لا یَقتُلُ نَفسَهُ؛ مومن به هر بلایی گرفتار می‏شود و به هر شکلی می‌میرد اما هیچگاه خودکشی نمی‌کند».